Dec 31, 2010

Wired.com | Democratization of Intelligent_Transit Tech



















Roads that communicate with drivers and cars that communicate with each other already exist. Unfortunately, the technology usually has been available anywhere but the United States or in high-end vehicles few of us can afford. That changed this year with the democratization of intelligent-transit technology.
Anyone with a smartphone can get a navigation app like Waze that lets you avoid traffic tie-ups, and even those without cars can use apps like Car2Gether to hitch a ride. Nearly every municipal transit system has an app that (somewhat reliably) predicts the arrival of the next bus or train. And even drunks in the Big Apple can use their smartphones to find a cab.
Intelligent infrastructure projects also grew. We saw the real-world test of a "smart highway" with variable speed limits in Washington. Projects such as Streetline are helping motorists find parking spaces in congested cities and enabling cities to set parking fees.
One of the most ambitious projects is underway in an Idaho backyard, where Scott and Julie Brusaw are testing road surfaces embedded with solar panels that not only provide clean energy for charging EVs but also feature LED displays that change traffic lanes and display warning messages in real time. A similar project in New Zealand turns roadways into inductive charging stations that could make range anxiety a thing of the past.
Looking even further ahead, Swedish architect and urban strategist Mans Tham envisions a future where Los Angeles' famed highways are covered with photovoltaic cells (pictured above) that power the very city the freeways bisect. The panels would shield cars from weather, and algae ponds along the roadside would act as a giant carbon sink.
It's way out there, but we're always encouraged by outlandish ideas. If nothing else, they get people talking and thinking about what is possible.
Image_ Mans Tham
Author_ Keith Barry
Source_ Wired.com

Dec 19, 2010

Hackitectura | VID_ Towards Urban Safety



MAPPING THE COMMONS, ATHENS
a workshop coordinated by HACKITECTURA
@EMST

Common: Towards Urban Safety
Actors: Demonstrators
Way: Protests
Conflict: Oppression and Violence

Η στυγνή δολοφονία της 6ης Δεκέμβρη του 2008 προκάλεσε μια πρωτοφανή έκρηξη οργής. Δύο χρόνια μετά, οι δρόμοι της Αθήνας έγιναν κοινή πλατφόρμα έκφρασης για χιλιάδες πολίτες. Ο θυμός τους συνοδεύτηκε από το αίτημα για ένα μέλλον δίχως τυφλή βία, όπου το δικαίωμα στη διαδήλωση δεν αμφισβητείται. Την ίδια στιγμή, η αστυνομία είχε αποκλείσει το κέντρο της Αθήνας βάσει κατασταλτικής στρατηγικής.

The brutal murder of December 6th 2008 caused an unprecedented explosion of rage. Two years later, the streets of Athens became a common platform of expression for thousands of citizens. Their anger was accompanied by the request for a future without blind violence, where the right to protest is undeniable. Meanwhile, the police had blocked the center of Athens applying a repressive strategy.

http://cartografiaciudadana.net/athenscommons/map.php

Hackitectura | VID_ Cycling-Friendly City



MAPPING THE COMMONS, ATHENS
a workshop coordinated by HACKITECTURA
@EMST

Common: Cycling-Friendly City
Actors: Cyclists, Roller-Bladers, Skaters
Way: Organised Bike Rides
Conflict: Urban Design Flaws

Σε μια πόλη που δίνει προτεραιότητα στο αυτοκίνητο, μια ομάδα πολιτών μοιράζεται ένα κοινό στόχο: να βάλει το ποδήλατο στην καθημερινότητα των Αθηναίων. Κάθε Παρασκευή βράδυ, οργανώνει ανοιχτές ποδηλατοπορείες σε όλη την πόλη, που κοινοποιούνται μέσω κοινωνικών δικτύων. Η μαζικότητα των πορειών αυτών μπορεί να ασκήσει πίεση στους κρατικούς φορείς, ώστε το αστικό περιβάλλον να μετασχηματιστεί.

In a city that offers priority to the automobile, a group of citizens shares a common goal: to introduce the bicycle in the Athenians’ everyday life. Every Friday night, open bike rides are organized throughout the city, and communicated through social networks. The increasing popularity of these rides can apply pressure on state officials, leading to transformations of the urban environment.
http://cartografiaciudadana.net/athenscommons/map.php

Dec 4, 2010

Θεωρία Παιγνίων: Εγωισμός και Συνεργασία


του Σπύρου Ζουμπούλη
Σκέφτομαι ποιος είναι ο πιο ευρύς αξιωματικός ισχυρισμός σχετικά με την ανθρώπινη φύση που να εγγυάται καθολική ή σχεδόν καθολική αποδοχή. Αμφιβάλλοντας για την καθολικότητα, προτείνω δοκιμαστικά το «κάθε άνθρωπος δρα εγωιστικά».

Δοκιμαστικά, συνδέω τον εγωισμό του κάθε ανθρώπου με μία έννοια ευτυχίας, ευχαρίστησης, ή χρησιμότητας. Δρω εγωιστικά σημαίνει δρω με τρόπο τέτοιο ώστε να μεγιστοποιηθεί η ευχαρίστηση ή η χρησιμότητά μου. Αν δρω εγωιστικά, τότε πώς γίνεται να νοιάζομαι για (κάποιους) άλλους; Το γρήγορο αντεπιχείρημα είναι ότι το καλό γι’ αυτούς τους άλλους δίνει ευχαρίστηση σ’ εμένα, άρα θέλω το καλό για αυτούς ώστε τελικά, πάλι, να μεγιστοποιήσω τη δική μου ευχαρίστηση. Αφού στη θεωρητική (;) δοκιμή που κάνω φαίνεται πως όλοι υπάρχουμε μεγιστοποιώντας ανά πάσα στιγμή την ευχαρίστησή μας, είναι εύλογο, δοκιμαστικά, να συνδέσω την ευχαρίστηση του κάθε ανθρώπου με μία αριθμητική τιμή. (Π.χ., ο Γιάννης όταν πηγαίνει στο σινεμά κερδίζει 10 βαθμούς ευχαρίστησης, ενώ όταν βλέπει ποδόσφαιρο κερδίζει 15 βαθμούς ευχαρίστησης.) Είναι επίσης εύλογο να υποθέσω πως οι ορθολογικοί άνθρωποι, όταν βρίσκονται σε καταστάσεις στρατηγικής αλληλεπίδρασης, παίρνουν αποφάσεις με στόχο τη μεγιστοποίηση της αριθμητικής τιμής ευχαρίστησής τους.
Αν, δοκιμαστικά, χρησιμοποιήσω τον όρο παιχνίδι για να περιγράψω μια τέτοια κατάσταση αλληλεπίδρασης, στο αποτέλεσμα της οποίας η αριθμητική τιμή τής ευχαρίστησής μου δεν εξαρτάται μόνο από τη δική μου επιλογή/πράξη, αλλά και από τις πράξεις των άλλων συμμετεχόντων, τότε η θεωρητική δοκιμή που επιχειρώ είναι το στήσιμο μιας θεωρίας παιγνίων.
Δοκιμαστικά, μπορώ να ονομάσω παιχνίδι οποιαδήποτε στρατηγική αλληλεπίδραση νοήμονων όντων, και να τη μελετήσω υπό το πρίσμα της θεωρίας παιγνίων (game theory). Τότε η θεωρία παιγνίων, ως κλάδος των εφαρμοσμένων μαθηματικών, συνιστά μια ποσοτική προσέγγιση στα προβλήματα των κοινωνικών επιστημών, προσφέροντας ένα μοντέλο πρόβλεψης της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ως τέτοιο μοντέλο χρησιμοποιείται στα οικονομικά, τις πολιτικές επιστήμες, τη βιολογία, την τεχνολογία, την επιστήμη υπολογιστών, τη φιλοσοφία.
Αλλά συνεχίζω τη θεωρητική δοκιμή με ένα πείραμα. Συλλαμβάνομαι από την αστυνομία για ένα έγκλημα, μαζί με έναν ακόμα ύποπτο. Η αστυνομία, μην έχοντας επαρκή αποδεικτικά στοιχεία, μας βάζει σε ξεχωριστά δωμάτια και προτείνει στον καθένα μας την ίδια συμφωνία. Αν μαρτυρήσω τον άλλον, ενώ ο άλλος παραμείνει σιωπηλός, αφήνομαι ελεύθερος, και ο άλλος καταδικάζεται σε κάθειρξη δέκα ετών. Αν τον μαρτυρήσω, και με μαρτυρήσει και αυτός, ο καθένας μας καταδικάζεται σε φυλάκιση πέντε ετών. Αν παραμείνω σιωπηλός, και παραμείνει και ο άλλος σιωπηλός, ο καθένας μας καταδικάζεται σε φυλάκιση έξι μηνών. Αν παραμείνω σιωπηλός, και ο άλλος με μαρτυρήσει, τότε εγώ καταδικάζομαι σε κάθειρξη δέκα ετών, και ο άλλος αφήνεται ελεύθερος. Ο καθένας μας δεν ξέρει τι αποφάσισε ο άλλος πριν αποφασίσει ο ίδιος. Πώς «πρέπει» να δράσω; Και πώς θα δράσω;
Με την υπόθεση ότι είμαι λογικός, θα μπω στην εξής διαδικασία σκέψης. Με το δεδομένο ότι ο άλλος ύποπτος θα με προδώσει, με συμφέρει να τον προδώσω, γιατί αν τον προδώσω θα φυλακιστώ για πέντε χρόνια, ενώ αν δεν τον προδώσω θα φυλακιστώ για δέκα χρόνια. Με το δεδομένο ότι ο άλλος ύποπτος θα παραμείνει σιωπηλός (θα συνεργαστεί μαζί μου), με συμφέρει να τον προδώσω, γιατί αν τον προδώσω θα αφεθώ ελεύθερος, ενώ αν δεν τον προδώσω θα φυλακιστώ για έξι μήνες. Δηλαδή σε κάθε περίπτωση με συμφέρει να τον προδώσω. Ομοίως θα σκεφτεί και ο άλλος ύποπτος, αν είναι λογικός. Ορθολογικά και εγωιστικά σκεπτόμενοι, θα επιλέξουμε αμφότεροι να προδώσουμε τον άλλον, και η ποινή θα είναι πέντε χρόνια για τον καθένα μας. Το να επιλέξουμε και οι δύο να προδώσουμε είναι σημείο ισορροπίας του παιχνιδιού, με την έννοια ότι κανείς μας δεν έχει συμφέρον να αλλάξει την απόφασή του, θεωρώντας δεδομένη και σταθερή την απόφαση του άλλου. Το παιχνίδι μάλιστα δεν έχει άλλα τέτοια σημεία ισορροπίας. Το καλύτερο αποτέλεσμα για τους υπόπτους μαζί ως ζεύγος θα ήταν να επιλέξουμε και οι δύο να συνεργαστούμε, τιμωρούμενοι αθροιστικά με δώδεκα μήνες. Αν ονομάσω κοινωνία το ζεύγος των δύο υπόπτων, τότε το αποτέλεσμα της ορθολογικής και εγωιστικής δράσης δεν συμπίπτει με την επιλογή που μεγιστοποιεί το συνολικό κοινωνικό συμφέρον. Η κοινωνία πληρώνει ακριβά τον εγωισμό των μελών της.
Η σύγκρουση μεταξύ κοινωνικά βέλτιστης επιλογής και ορθολογικής επιλογής δημιουργεί ένα αδιέξοδο για τους υπέρμαχους της συλλογικής δράσης. Για τον λογικά συνεπή νου, μία διέξοδος είναι η αξιωματική απόρριψη της θεωρητικής δοκιμής που κάνω, δηλαδή η απόρριψη της θεωρίας παιγνίων λόγω αξιωματικής αντίθεσης με τις θεμελιώδεις της παραδοχές. Άλλη διέξοδος είναι ο σχεδιασμός μηχανισμών, παρακλάδι της θεωρίας παιγνίων που μελετάει το σχεδιασμό παιχνιδιών τέτοιων ώστε εγωισμός και ορθολογικότητα από μέρους των παικτών να οδηγούν σε επιθυμητές για τον σχεδιαστή ιδιότητες, όπως π.χ., μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους. Δηλαδή ο σχεδιαστής του παιχνιδιού μπορεί να ρυθμίσει το παιχνίδι έτσι ώστε να ευθυγραμμίσει τα κίνητρα των εγωιστικών μελών της κοινωνίας με το κοινωνικό καλό.
Άλλη διέξοδος είναι η απόρριψη της κλασικής θεωρίας παιγνίων ως μοντέλου που προβλέπει αλάνθαστα την ανθρώπινη συμπεριφορά. Αν εγώ και ο άλλος ύποπτος επαναλάβουμε το «δίλημμα του φυλακισμένου» πολλές (αλλά πεπερασμένες σε αριθμό) φορές, σύμφωνα με τη θεωρία παιγνίων η βέλτιστη συμπεριφορά (και το μοναδικό σημείο ισορροπίας) είναι η εγωιστική προδοσία σε κάθε γύρο, στρατηγική που δεν συνάδει με την παρατηρούμενη ανθρώπινη συμπεριφορά. Όταν οι αλληλεπιδράσεις επαναλαμβάνονται για μεγάλη χρονική περίοδο με πολλούς παίκτες, οι εγωιστικές στρατηγικές μακροπρόθεσμα αποδίδουν (με εγωιστικά κριτήρια) λιγότερο από πιο αλτρουιστικές. Η συνεργασία είναι μια εξελικτικά σταθερή στρατηγική· οι οργανισμοί που συνεργάζονται έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να αναπαραχθούν περισσότερο και να διαιωνίσουν τα γονίδιά τους. Η θεωρία της ανταγωνιστικής φυσικής επιλογής σύμφωνα με το νόμο του δυνατότερου, που χρησιμοποιείται και ως επιχείρημα υπέρ του laissez-faire καπιταλισμού, αδυνατεί να εξηγήσει γιατί η συνεργασία και ο αλτρουισμός περνούν πετυχημένα το εξελικτικό φίλτρο. Για όσους δέχτηκαν την αρχική μου παραδοχή σχετικά με την ανθρώπινη φύση, είναι αιφνιδιαστικά ενθαρρυντική η διαπίστωση του παραδόξου: η φυσική επιλογή ευνοεί τη συνεργασία και συλλογική δράση μεταξύ a priori εγωιστικών ατόμων.


Mapping the Commons: Athens | PRES_ Brainstorming

© 2010, Saratsis Emm. / Tzortzis Ant.